To zupełnie do nas niepodobne, że zamiast planu dnia wypchanego po brzegi, dni mijały nam na hamaku, na plaży albo jodze, a przez większość czasu moim jedynym aparatem był telefon. Musiałam przekonać się na własnej skórze, że trudno jest pędzić dwa miesiące z miejsca na miejsce, śpiąc codziennie gdzie indziej i właściwie przestać cieszyć się tym, co tu i teraz. Ale jeśli ostatnie lata mnie czegoś nauczyły, to tego, żeby dbać o siebie i swoje potrzeby. Chociaż słuchałam tego z niedowierzaniem, dopuściłam do głosu myśl, że może fajnie byłoby (o zgrozo!) porobić wielkie nic.

Jasne, że czasami pojawiają się wątpliwości. No bo okej, rok wcześniej popłynęliśmy na wycieczkę łódką po tej okolicy, ale co, jeśli teraz zobaczylibyśmy fajniejsze wyspy? I miałabym więcej zdjęć do albumu (który i tak musiałam odchudzać, bo 900 fotek z wakacji nijak się do niego nie mieściło)? A gdybym nosiła ze sobą aparat, to pewnie lepiej oddany byłby kolor wody albo słońce na naszych twarzach. I ja nie mówię, że to nie jest ważne, bo jest (ktoś tu w końcu wybrał prawie 1000 zdjęć do wydruku), ale hej, odpuszczenie sobie raz na jakiś czas, w momencie, który jest zarezerwowany na odpoczynek, to nie jest taki głupi pomysł. Właściwie, to potrafi zrobić sporo dobrego dla głowy 😉

I tak, po wyjeździe z Indii, dotarliśmy do Krabi, skąd łódka dowiozła nas na Koh Yao Noi, Nieoficjalną Stolicę Chillu i Braku Imprez Na Plażach, a po trekkingu w Birmie zaszyliśmy się w Chiang Mai, gdzie naszym głównym zajęciem było jedzenie na nocnych targach, pluskanie się w basenie i podziwianie, na jakie kolory mienią się w słońcu dachy świątyń. Brzmi jak plan? <3