Przerwa po zakończeniu jednego a rozpoczęciem kolejnego sezonu ślubnego to mój ulubiony czas na uczestnictwo w warsztatach fotograficznych. Podczas gdy cały rok czytam książki, słucham branżowych podcastów i oczywiście nieustannie ćwiczę warsztat, to dopiero zima i wczesna wiosna są idealnym dla mnie czasem, żeby przeznaczyć dzień lub dwa na nowe fotograficzne zagadnienie.

Zima to dla mnie taka pora, którą da się przeżyć tylko dzięki gorącej herbacie z imbirem, więc była to pierwsza podstawowa rzecz, o której pomyślałam, pakując plecak na spotkanie z Yulią i Damianem 🙂 Nie doceniłam jednak ciepła i energii, które płynęły od nich strumieniami, bo wokół mróz siarczysty, a nam 1,5 godziny minęło na śmiechach i rzucaniu śnieżkami jak 5 minut!

Kolory tej jesieni oczarowują! Gdy jechałam, by spotkać się z Iloną i Michałem, mijałam zielone łąki w promieniach słońca, drzewa obsypane na pomarańczowo, by za chwilę całkiem stracić widok w strugach deszczu.

Ostatnio przeczytałam gdzieś, że portret ma zawsze dwóch autorów, osobę portretowaną i portretującą. Nie mogłabym się bardziej zgodzić! Kilka dni temu miałam cudowną okazję fotografować moją bliską przyjaciółkę i bardziej niż kiedykolwiek poczułam, że obrazuję na zdjęciach nie tylko jej zewnętrzne i wewnętrzne piękno, ale też moje emocje.

Wyrwaliśmy dusznej Warszawie cichy i chłodny skrawek w centrum Pragi. Park Skaryszewski to jeden z moich absolutnych faworytów w stolicy, a jest niesamowicie uroczy, niemal leśny i jeszcze nigdy nie czułam w nim tłoku. Znajdowałam w nim spokój nawet w niedzielne popołudnia.

Uwielbiam wiosnę, lecz piękna pogoda wywiera na mnie dużą presję, stwarza oczekiwania: mieć to, być tam… Bardzo mnie one stresują, czy wszystko pójdzie „jak należy”. Czyli jak, właściwie? Kwiecień i maj upłynęły mi w strachu, że jestem niewystarczająco.

W mieszkaniu, które wynajmowaliśmy na Malcie była taka mądra tabliczka „Born to fish, forced to work”. Podejrzewam, że to ukryta ironia i Pan z Airbnb chce utrzeć nosa wszystkim domorosłym cyfrowym nomadom, którzy się wprowadzają. No nie wiem, nie wiem. Ale wiem, że rozumiała mnie jak nikt.

Przygotowania poszły szybko – lista rzeczy do zrobienia, do kupienia, do zabrania… W końcu siedziałam w samolocie myśląc sobie „Na bogów, co ja najlepszego zrobiłam. A jak mi się nie spodoba? A jak mi nie wystarczy pieniędzy? Chcę do domu!”. Mniej więcej w takim samym nastroju upłynął cały pierwszy tydzień na miejscu.

To był wyjątkowy, zimowy dzień, kiedy to pogodę rozgrzała cudowna, swobodna atmosfera ceremonii Ani i Maćka. Każda chwila wypełniona była uśmiechem i wzruszeniem, cudownie było obserwować tak pięknie kochającą się parę celebrującą każdy moment tego wydarzenia.

Oczekiwania były duże, bo to miejsce moje wymarzone i wyśnione, które w wyobraźni znam, jak własną kieszeń. Mogłam sobie dumać, że podobne do mojego ukochanego Londynu, ale liczyłam na więcej. I dostałam.